Die middag verscheen Daniel onaangekondigd. Elise keek vanaf de verpleegsterspost toe hoe hij de kamer binnenstapte. Olivia’s houding veranderde onmiddellijk: schouders omhoog en een vaste glimlach. Haar telefoonscherm lichtte één keer op, waarna ze iets verwijderde voordat hij het merkte. Toen draaide ze hem om. Elise ving het subtiele maar onmiskenbare gebaar op.
Toen Daniel eindelijk wegging, volgde Olivia’s gelach hem door de gang. Het was dun, gespannen en eindigde te snel. Elise leunde tegen het aanrecht, de uitputting zakte als de zwaartekracht naar binnen. Ze wist niet of ze zich gevaar inbeeldde of het in slow motion zag gebeuren.