Die avond in de personeelskamer nam ze haar collega Marta in vertrouwen. “Als ze nog meer tekenen van blauwe plekken vertoont, meld ik het,” zei Elise. Marta knikte, zweeg. Ze wisten allebei dat het een belofte was die de meeste verpleegkundigen te laat doen.
Er ging een maand voorbij. Het ziekenhuis doorliep zijn gebruikelijke ritme van geboortes, tranen en genezingen en Elise overtuigde zichzelf er bijna van dat ze te heftig had gereageerd. Misschien was Daniel een beetje controlerend, maar niet wreed. Misschien was Olivia’s zwijgen gewoon jeugd en geen angst.