Tijdens het onderzoek lachte Olivia vrijer, ze lachte zelfs een keer toen de baby niesde. Maar telkens als Elise het over papierwerk of follow-ups had, dwaalde haar blik af, alsof bepaalde woorden geesten konden oproepen. “Hoe is het thuis?” Vroeg Elise terloops, luisterend naar aarzeling.
“Beter,” zei Olivia na een pauze. “Mam heeft me verhuisd naar het gastenverblijf. Het is er rustig.” Haar stem was stabiel, maar Elise ving een flikkering van opluchting op. Elise maakte aantekeningen en probeerde niet door te drammen. “En Daniel?” vroeg ze luchtig. Olivia aarzelde. “Hij komt langs wanneer hij kan.” De formulering was voorzichtig, weloverwogen. Een geoefend evenwicht tussen waarheid en bescherming.