Bij de deur draaide Olivia zich plotseling om. “Je was die avond zo aardig voor me,” zei ze zacht. “Dat is niet iedereen, tegen een alleenstaande moeder.” De woorden overvielen Elise. Ze bevatten eenvoudige dankbaarheid, maar waren zwaar beladen met herinneringen.
Elise glimlachte en maskeerde de rilling die haar ruggengraat bekroop. “Je bent sterker dan je denkt,” zei ze. Maar toen Olivia door de gang verdween, kon Elise het gevoel niet van zich afschudden dat er onder de oppervlakkige kalmte nog steeds iets broos beefde, iets dat nog niet uitgesproken was.