In de weken daarna begon Olivia vaker langs te komen in het ziekenhuis, eerst voor controles en daarna voor kleine vragen die makkelijk telefonisch beantwoord hadden kunnen worden. Elise vond het niet erg. De bezoekjes van de jonge moeder doorbraken de eentonigheid van haar diensten en verzachtten de scherpe kantjes van de afdeling.
Ze begonnen te praten in de rustige momenten tussen de afspraken door. Ze spraken over slapeloze nachten en de pijn van het houden van zoiets kleins en hulpeloos. Olivia sprak met verrassend inzicht voor een negentienjarige, maar haar stem droeg altijd een spoor van schuld, alsof ze de baby die ze aanbad niet verdiende.