Elise hield haar hoofd schuin. “Plannen?” Olivia gaf een kleine, onzekere glimlach. “Hij houdt van orde en methode-voedingsschema’s en luierwissels en zo. Hij denkt dat het leven beter werkt als we vooruit plannen.” Ze keek weg, streek onzichtbare pluisjes van haar mouw, haar toon vlak als een voorgedragen regel.
Elise herkende het patroon – controle verpakt in genegenheid, grenzen vermomd als zorg. Ze stelde begeleiding voor, zachtjes, zonder oordeel. Olivia glimlachte alleen – een trieste, wetende buiging van haar lippen. “Hij zou het niet begrijpen,” mompelde ze.