Die avond kon Elise het beeld van de handen van het meisje niet van zich afschudden – zo jong, maar al beladen met de zorgvuldige terughoudendheid van iemand die geleerd had elk woord op te meten. Ze schreef een herinnering om het discreet op te volgen, zelfs als Olivia volhield dat alles in orde was.
Dagen later kwam Olivia terug met een klein boeket lelies en madeliefjes. “Gewoon een bedankje,” zei ze, met roze wangen. Elise lachte zachtjes, ontroerd door het gebaar maar ongemakkelijk door de formaliteit ervan.