Later die middag, toen Olivia langskwam met de baby, overhandigde Elise haar de envelop. Ze verwachtte lichte nieuwsgierigheid, misschien een glimlach van het meisje. In plaats daarvan was Olivia’s gezicht kleurloos. Haar handen trilden toen ze de letter op de kaart las: A.
“Is er iets mis?” Vroeg Elise. Olivia schudde snel haar hoofd. “Nee, het is niets,” zei ze, terwijl ze een lach forceerde die aan de randen barstte. “Alsjeblieft, zeg dit tegen niemand. Niet tegen mijn moeder en ook niet tegen Daniel, als ze met me meegaan. Beloof het me.”