Elise schrok van de urgentie in haar toon. “Natuurlijk,” zei ze. “Je hebt mijn woord.” Maar zelfs terwijl ze sprak, prikkelde onrust langs haar ruggengraat. Wat deze brief ook betekende, Olivia wilde duidelijk niet dat hij gezien werd.
Die avond gonsde het in de zusterskamer van de roddels. Marta leunde over de tafel en fluisterde: “Die man die het briefje afgaf? Knap. Hij zag er nerveus uit, als een kind dat op het punt staat iets op te biechten.” Elise hield haar gezicht neutraal en deed alsof het haar minder kon schelen dan ze deed.