Olivia aarzelde en ademde toen uit. “Hij is iemand van vroeger,” zei ze. “Ik dacht dat hij verder was gegaan.” De bekentenis was stil maar zei alles, een steen die in stilstaand water viel. Elise knikte langzaam, het in elkaar puzzelend – een ex-vriendje, misschien. Een verleden dat weigerde begraven te blijven.
Toch klopte er iets niet. De angst op Olivia’s gezicht leek niet op liefdesverdriet; het leek meer dan dat. Elise vroeg zich af waarom ze zo in paniek was over een man uit het verleden Wat had ze precies zo wanhopig verborgen willen houden?