Ze zaten in de kleine begeleidingskamer aan het einde van de gang, de muren waren geverfd in gedempte blauwtinten om de gerafelde zenuwen te kalmeren. Olivia had minutenlang niet gesproken, alleen langzame cirkels getrokken op de deken van haar baby. Uiteindelijk keek ze op en fluisterde: “Dacht je dat hij me pijn had gedaan?”
Elise aarzelde en knikte toen lichtjes. “Daar was ik bang voor,” gaf ze toe. Olivia’s ogen vulden zich met tranen. “Dat heeft hij niet gedaan,” zei ze zacht. “Niemand deed dat.” De woorden braken iets zwaars in de kamer open, een waarheid die te lang tegen de stilte had gedrukt.