Elise had vrouwen ontmoet die stilte wilden uit trots, verdriet of angst, maar ze wist niet zeker wat hier het geval was. Het was geen leegte; het leek een verdediging. Elk woord dat ze niet zei, voelde als een muur die ze wanhopig overeind wilde houden.
De verpleegster schreef “patiënt stabiel” op haar kaart, maar dat was niet waar. Er was niets stabiel aan een meisje dat niet naar haar eigen kind kon kijken of de naam van de vader hardop kon zeggen. Elise had weg moeten lopen, maar iets in Olivia’s kwetsbaarheid hield haar vast aan de jonge moeder.