Olivia knikte en veegde haar wangen af met de achterkant van haar hand. De baby bewoog en maakte een zacht geluid dat bijna aanvoelde als instemming. “Ik dacht dat de waarheid alles zou vernietigen,” zei ze, met een brekende stem. “Misschien zal het de dingen eindelijk goed maken. Ik hou van Daniel, maar ik weet niet hoe hij het zal opnemen als Hope niet van hem is.”
Elise glimlachte zachtjes. “Je hoeft vandaag niet te beslissen. Weet gewoon dat wat de uitkomst ook is, je nog steeds haar moeder mag zijn, en dat is het belangrijkste.” De woorden leken Olivia te verankeren in een nieuw soort zekerheid.