Toen moeder en kind door de gang verdwenen, viel er ochtendzonlicht door de glazen deuren, zacht en goudkleurig. Elise zag ze gaan en dacht terug aan die eerste nacht, aan de vraag die de kamer had verbrijzeld en bedacht hoe soms het moeilijkste antwoord altijd de moeite waard is om te zoeken.
Lang nadat haar dienst erop zat, zat Elise alleen in de schemerige personeelslounge, het gezoem van de automaten vulde de stilte. Ze dacht aan alle vrouwen die haar pad kruisten – sommige gebroken, sommige dapper, de meeste allebei. Olivia’s verhaal was een voorbeeld van de moed om onzekerheid onder ogen te zien en toch voor liefde te kiezen.