Ze had de hele nacht niemand willen bellen. Maar toen de dageraad aanbrak en de baby jankte, zag Elise haar uitdrukking verzachten. “Misschien mijn moeder,” fluisterde ze uiteindelijk, bijna alsof ze een misdaad opbiechtte. De verpleegster gaf haar de telefoon en ze staarde er een lang moment naar voordat ze het nummer draaide.
Elise verwachtte opluchting toen haar moeder arriveerde – een hereniging, troost en misschien zelfs gelach. In plaats daarvan kwam een vrouw van middelbare leeftijd in een maatjas de kamer binnen alsof ze een bestuursvergadering binnenkwam. “Olivia, lieverd,” zei ze, met een dunne glimlach. “Je hebt ons flink laten schrikken door het ons niet eerder te laten weten.”