Ze stelde zich voor aan de dokter, maar niet aan Elise, haar ogen gleden over Elises naamplaatje terwijl ze een pen tevoorschijn haalde. Zonder ook maar één woord te lezen, ondertekende ze elk formulier dat voor haar werd neergelegd. “We handelen alles thuis wel af,” zei ze bruusk, haar toon definitief, afwijzend.
Olivia keek kleiner naast haar – haar schouders getrokken en haar hoofd neergeslagen. Telkens als haar moeder sprak, knikte ze automatisch, als een kind dat gecorrigeerd werd. Elise kon niet zeggen of het gehoorzaamheid of verslagenheid was. De kalmte van de oudere moeder was gepolijst en voelde ingestudeerd, alsof iemand het moederschap uitvoerde in plaats van het te voelen.