We probeerden het opnieuw, zachter deze keer. “Lieverd, we maken ons alleen zorgen omdat we van je houden,” zei ik tegen haar. Ze glimlachte flauwtjes, bijna meewarig. “Ik weet dat je dat doet. Maar dit is niet iets waar je controle over hebt.” Het laatste woord stak. Ouderschap ging altijd over balans, maar waren we die kwijt? Kwam onze rol in Nora’s leven nu neer op “controle”?
Martin werd rusteloos. Hij bladerde door haar sociale media, op zoek naar aanwijzingen. Maar er was niets. Er waren geen foto’s, tags of hints van hem te vinden. Het was erger dan bewijs vinden, want het was een opzettelijke weglating. Wie wist iemand zo grondig uit, tenzij hij een reden had om verborgen te blijven?