Ik speelde mijn eigen jeugd na, hoe geheimzinnigheid me ooit in vervoering bracht en hoe de vragen van mijn ouders altijd klonken als beschuldigingen. Werden we onze ouders? Was ze gewoon haar onafhankelijkheid aan het bewaken? Of zat er meer achter haar stilzwijgen? De herinnering troostte me niet; ze verscherpte mijn angst alleen maar.
Martins achterdocht werd met de dag groter. Hij bleef bij het raam staan in de schemering, wachtend op de vorm van haar terugkeer. Hij volgde de keren dat ze te laat was en de uren die ze niet kon verklaren. “Zo begint het,” mompelde hij donker, alsof hij een tragedie repeteerde en zich erop voorbereidde.