Haar onafhankelijkheid kwam op stille manieren. Ze begon te budgetteren, haar eigen lunches in te pakken en terloops over langetermijnplannen te praten. “Ik ga misschien solliciteren voor die non-profit stage,” zei ze, alsof toekomstige deuren plotseling waren opengegaan. We wisselden ongemakkelijke blikken uit. Was dit zijn invloed, die haar stappen vorm gaf?
Ik worstelde met mijn gevoelens. Ik wilde trots zijn, maar de bron van haar nieuwe onafhankelijkheid was belangrijk. Als het haar eigen richting was, zou ik het vieren. Maar wat als het deze oudere man was, die haar ideeën vorm gaf, haar gedachten manipuleerde en haar pad leidde?