De eerste hint kwam op een regenachtige donderdag toen Nora niet meteen uit de klas naar huis kwam. We dachten er niets van. Ze is tenslotte negentien. Alle tieners, rond die leeftijd, technisch gezien volwassen, hadden het recht om met vrienden rond te hangen, stoom af te blazen en te doen wat tieners van haar leeftijd gewoonlijk doen.
Maar daar was het niet mee begonnen. De eerste tekenen waren subtiel. Nora kwam thuis met een gezicht dat straalde van een innerlijk licht dat we niet konden plaatsen. Ze begon vragen van zich af te schuiven, vage excuses aan te bieden, haar glimlach af te buigen waar hij ooit had uitgenodigd. Langzaam begrepen we dat iets of iemand haar aan het vormen was.