Hij zag er niet uit als de schurken uit de nachtmerries van mijn ouders. Hij zag er respectabel uit. De gemakkelijke manier waarop hij zich gedroeg, de manier waarop hij de autodeur voor haar opende – het was het gedrag van iemand die geoefend was in het veilig overkomen. Als dit aanmatiging was, dan was het nog erger!
We confronteerden haar er die avond niet mee. In plaats daarvan zaten we tegenover elkaar in de keuken, kommen soep koel tussen ons in en onuitgesproken woorden dwarrelden als stoom. Elk gerinkel van de lepel was een beschuldiging. Elke stilte schreeuwde harder dan woorden. We waren haar aan het verliezen.