De storm buiten was niet opgehouden toen de baby kwam. De wind rammelde door de ramen van het ziekenhuis, de regen gleed in kromme lijnen over het glas. Emily merkte het nauwelijks. Het enige wat ze hoorde was de huil van haar dochter; dun, perfect, levend. Toen de verpleegster de baby in haar armen legde, verdween al het andere. James stond naast haar, onbeweeglijk. Zijn ogen waren niet op Emily gericht.
Ze waren gefixeerd op het kind. De verpleegster zei iets vrolijks, maar de woorden kwamen niet aan. Hij leunde dichterbij en bevroor toen. Zijn gezicht vertrok van kleur, zijn adem stokte halverwege tussen ongeloof en afschuw. Emily keek verward op. “James?” fluisterde ze. Maar hij gaf geen antwoord. Hij staarde alleen maar. De kamer, daarnet nog gevuld met licht en opluchting, voelde plotseling kouder aan.
De verpleegster paste de deken aan en neuriede zachtjes terwijl ze de baby teruggaf. Emily glimlachte door haar uitputting heen, niet wetende dat er achter James’ stilte al iets was begonnen te verschuiven, een stille breuk die zich vormde in het leven waar ze zo lang op hadden gewacht om op te bouwen.