“Helemaal niets,” zei de dokter geruststellend maar kort. “Ze is kerngezond.” Toen hij wegging, viel er weer een stilte tussen hen. Emily bestudeerde het kleine gezichtje van haar dochter, op zoek naar iets bekends, iets dat ergens op sloeg. James stond bij het raam en staarde naar de regen.
Die nacht, nadat de zaallichten waren gedimd en de gang stil was geworden, werd Emily wakker en zag hem weer bij de wieg staan, onbeweeglijk in het donker. “James?” fluisterde ze. Hij draaide zich langzaam om, geschrokken. “Ga maar weer slapen,” zei hij. Zijn stem was zacht maar afstandelijk, zwaar van iets dat hij nog niet kon toegeven.