Ze wilde de dokter geloven, de verpleegster geloven, geloven dat alles er snel weer uit zou zien zoals het hoorde. Maar hoe langer ze naar James’ schaduw bij de wieg keek, hoe meer ze het voelde, de stille verschuiving tussen hen die geen van beiden durfde te benoemen. Op een avond, nadat ze de baby in bed had gelegd, zat Emily in de kinderkamer kleine kleertjes op te vouwen.
Het huis was stil, maar niet vredig, het was het soort stilte dat zich opdrong, zwaar en afwachtend. Ze kon James beneden horen rondlopen, zijn voetstappen afgemeten, weloverwogen. Toen ze klaar was, bleef ze even staan kijken hoe haar dochter sliep. De kleine borstkas rees en daalde in een ritme dat troostend had moeten zijn.