Emily dacht altijd dat liefde onwankelbaar was als het eenmaal op de proef was gesteld. Ze geloofde dat over haar huwelijk, dat geen teleurstelling, geen stilte, geen langzame erosie van hoop ongedaan kon maken wat zij en James hadden opgebouwd. Jarenlang had dat geloof haar op de been gehouden. Zelfs toen het huis te stil begon te worden. Zelfs toen de testresultaten bleven zeggen: deze keer niet.
Ze probeerden het al drie jaar. Elke maand was een nieuwe cirkel op de kalender, een nieuwe hartslag van hoop die eindigde in een stille nederlaag. Soms huilde ze, maar nooit waar hij bij was. James praatte niet graag over wat pijn deed. Hij hield gewoon haar hand vast, zei de volgende keer en staarde langs haar heen naar de televisie.