De gedachte deed haar borstkas spannen, het was meer zijn droom geweest dan de hare. Nu het eindelijk echt was, was hij weg. Die nacht sliep ze nauwelijks. De baby bewoog naast haar, zijn kleine ademhaling was regelmatig en vredig, terwijl Emily wakker lag en de seconden telde tussen het kraken van het huis.
Ergens voor zonsopgang stond ze stilletjes op en liep door het donker naar hun slaapkamer. De kamer rook nog steeds vaag naar hem, aftershave, wasmiddel, iets dat al aanvoelde als herinnering. Ze aarzelde bij de kast. Ze had nog nooit in zijn spullen gesnuffeld. Maar deze keer was het anders.