“De waarheid? De waarheid is dat je ons verlaten hebt. Voordat je het me zelfs maar vroeg. Voordat je zelfs maar lang genoeg naar haar keek om jou in haar te zien.” James’ lippen gingen open, maar er kwamen geen woorden. Hij zag er even verloren uit, gewoon een man die in de regen stond en zijn twijfel vasthield als een wapen waarvan hij niet meer wist hoe hij het moest gebruiken. Emily schudde haar hoofd en stapte achteruit.
“Je krijgt je waarheid snel genoeg,” zei ze. “Ik hoop alleen dat het waard is wat het kost.” Ze draaide zich om en liep naar haar auto. Hij volgde haar niet. Tegen de tijd dat ze de baby had vastgebonden en de parkeerplaats had verlaten, kon ze hem in de achteruitkijkspiegel zien staan, nog steeds onbeweeglijk, wachtend op de uitslag die de rest van hun leven zou bepalen.