De volgende vierentwintig uur gingen voorbij als een mist waaraan ze niet kon ontsnappen. Emily deed wat ze moest doen: de baby voeden, verschonen, wiegen, maar haar gedachten bleven bij de parkeerplaats van de kliniek. Elke trilling van haar telefoon deed haar hart bonzen. Elke stilte maakte het erger. Toen het telefoontje eindelijk kwam, was het vroeg in de avond.
James was onaangekondigd thuisgekomen, bleek en getekend, zijn ogen verzonken van slapeloosheid. Ze zaten aan de keukentafel, de babyfoon zacht zoemend tussen hen in. De telefoon ging, scherp en plotseling. James nam op. “Ja, met James Parker.” Hij luisterde enkele seconden, zijn gezicht vertrok van kleur. Emily’s hart bonkte. “Wat?” fluisterde ze.