Tegen het einde van het tweede jaar veranderde er iets in hem. Hij werd afstandelijker, niet boos, niet wreed, gewoon afwezig. Zijn aanrakingen werden beleefd. Gesprekken bleven oppervlakkig. Hij begon langer op zijn werk te zitten of in de garage onder het mom van dingen repareren die niet gerepareerd hoefden te worden.
Ze wist wat het betekende zonder dat hij het hoefde te zeggen. Hij wilde een gezin en zij kon hem dat niet geven. Op een keer betrapte ze hem in de halfgeschilderde kinderkamer, kijkend naar het lege wiegje dat ze nooit hadden gebruikt.