Emily greep naar haar, tranen vertroebelden haar zicht. James deinsde achteruit naar de deur, met zijn borst vooruit. “Ik kan dit niet,” zei hij. “Ik ben er klaar mee. Hoor je me? Ik wil scheiden. Jij en dat kind, wie ze ook is, jullie mogen elkaar hebben.” “James-” Maar hij was al weg. De deur sloeg zo hard dicht dat de muren leken te schudden.
Emily stond verstijfd, de telefoon nog steeds tegen haar oor gedrukt, de kiestoon zacht zoemend. De baby jammerde harder. Ze zakte op de grond naast de wieg, schommelde heen en weer en fluisterde tegen niemand: “Het is verkeerd. Het moet verkeerd zijn.” Maar diep van binnen voelde ze iets barsten, een lijn die ze niet kon zien en die dwars door alles heen ging waarvan ze dacht dat het veilig was.