“Het is goed,” fluisterde ze, meer tegen zichzelf dan tegen de baby. “We zijn oké.” Ze moest het geloven. Iemand moest het geloven. Toen haar dochter weer in slaap viel, stond Emily bij de wieg en keek naar het zachte op en neer gaan van haar borstkas. James was weg, misschien voorgoed, maar de baby niet. En dat betekende dat ze niet instortte. Nog niet.
Een paar dagen later herinnerde ze zich de komende postnatale controle die vaag omcirkeld stond op de kalender. Een routinebezoek, niets ernstigs. Ze overwoog bijna om het af te zeggen, maar thuisblijven voelde erger. In de kliniek zouden er tenminste antwoorden zijn, iets normaals om zich aan vast te houden.