Haar ogen gleden van de pagina naar de baby en weer terug. Emily merkte het meteen. “Wat is er?” vroeg ze. De dokter antwoordde niet meteen. Ze knipperde, alsof ze schrok van de vraag. “Huh? Oh. Het is niets,” zei ze te snel. “Ik moet gewoon… iets controleren.” En voordat Emily het weer kon vragen, glipte ze de kamer uit.
Stilte vulde de ruimte die ze achterliet. Emily staarde naar de gesloten deur, haar hart ging tekeer. De baby kirde zachtjes in haar armen, onbewust. De klok aan de muur tikte luid genoeg om haar te laten terugdeinzen. Toen Dr. Wilson eindelijk terugkwam, was haar gezicht beheerst, maar haar ogen verraadden haar. Ze ging tegenover Emily zitten, met een voorzichtige, bijna verontschuldigende toon.