Buiten voelde de lucht scherp en schoon, alsof je wakker werd na een lange ziekte. Ze zette de baby vast in het autostoeltje en ging achter het stuur zitten, starend in de achteruitkijkspiegel. Haar spiegelbeeld zag er anders uit, moe, ja, maar stabiel. Voor het eerst in weken wist ze precies wat ze moest doen.
Toen ze eindelijk thuis was, legde ze haar dochter zachtjes in de wieg en bleef een lange tijd in de stilte staan. Het huis was stil, bijna vredig. Toen pakte ze haar telefoon. Haar handen trilden, maar haar stem was stabiel toen hij opnam. “James,” zei ze. Hij aarzelde. “Emily.” “Ze hebben de baby’s door elkaar gehaald,” zei ze. “Degene die we mee naar huis namen was niet van ons.”