Regen vulde de stilte tussen hen. “Je hebt ons gebroken,” fluisterde Emily uiteindelijk. “Ik weet het,” zei hij trillend. “En als je het me nooit vergeeft, zal ik het mijn hele leven blijven proberen.” Ze zuchtte, haar stem laag en vermoeid. “Je wilde scheiden, weet je nog? Misschien moet ik je geven waar je om gevraagd hebt.” “Alsjeblieft niet,” smeekte hij. Zijn stem kraakte.
Na een lang moment zei ze zachtjes: “Volgende keer, James… geloof me eerst.” Toen ze opzij stapte, aarzelde hij, net lang genoeg om te begrijpen dat het geen vergeving was, nog niet. Alleen een kans. Hij volgde haar naar binnen, de regen drupte van zijn jas, de vage geur van babypoeder hing in het schemerige huis. “Ze is boven,” zei Emily zachtjes. “Tweede deur rechts.”