De lucht was al vroeg donker geworden, de donder rolde in de verte. James reed haar naar het ziekenhuis met één hand aan het stuur en de andere stevig om haar heen. De bevalling duurde lang. Uren vlogen in elkaar over, alleen gemarkeerd door piepende monitoren en geruststellend gemompel van verpleegsters. Toen de pijn ondraaglijk werd, vervaagde de wereld. Ze hoorde stemmen, voelde handen en toen niets meer.
Toen ze wakker werd, was de kamer schemerig. Haar lichaam voelde hol, zwaar, de pijn van iets monumentaals dat net voorbij was. Even kon ze zich niet herinneren waar ze was. Toen hoorde ze het, een zachte schreeuw, klein en perfect. Ze draaide haar hoofd om. James stond bij de wieg. Hij stond met zijn rug naar haar toe. Het gehuil van de baby verstomde, vervangen door het geluid van regen tegen het raam.