“James,” fluisterde ze, haar stem zwak. Hij gaf geen antwoord. Ze probeerde het opnieuw. “Gaat het goed met haar?” Hij draaide zich langzaam om. Zijn gezicht was bleek. In zijn armen verschoof de baby, behaaglijk gewikkeld in een witte ziekenhuisdeken. Emily glimlachte door tranen heen. “Laat me haar zien.” Hij aarzelde. Heel even maar, maar ze zag het. Een flikkering van iets scherps in zijn ogen.
Toen hij eindelijk dichterbij kwam en de baby in haar armen liet zakken, voelde Emily haar hart opzwellen. Het kleine gewicht, de warmte, de onmogelijk kleine vingers. “Hallo,” fluisterde ze. Maar James keek niet naar haar. Hij staarde nog steeds naar de baby, met een bevroren uitdrukking. “Wat is er?” vroeg ze zacht. Hij knipperde met zijn ogen en forceerde een glimlach die zijn ogen niet bereikte. “Niets. Ze is gewoon prachtig.”