Emily glimlachte, maar er bleef een vaag onbehagen hangen. Ze keek nog eens naar de baby en volgde haar kleine neusje, haar fijne mondje. Niets leek misplaatst. Maar toen ze weer opkeek, keek James nog steeds met dezelfde holle uitdrukking. Iets in zijn gezicht deed haar huiveren. De eerste uren na de geboorte gingen voorbij in een waas van licht en uitputting.
Emily viel in en uit de slaap, haar lichaam deed pijn, haar hart was vol. Elk geluid, het geritsel van de deken, het stille gezoem van de machines. Het voelde allemaal heilig. James was stil, maar ze vertelde zichzelf dat het gewoon zenuwen waren. Hij bleef bij de wieg staan en keek naar de baby alsof hij bang was om haar aan te raken. Toen Emily vroeg of hij hun dochter nog een keer wilde vasthouden, aarzelde hij en zei toen zachtjes: “Zo meteen.”