Dave’s hart zonk toen hij zich de ernst van de situatie realiseerde. Zijn aanvankelijke opwinding en vastberadenheid waren veranderd in angst en wanhoop terwijl hij worstelde om zijn weg terug te vinden. Het zwakke licht van zijn telefoon droeg bij aan de griezelige sfeer van het riool, waardoor hij zich nog meer geïsoleerd en kwetsbaar voelde. Het gewicht van zijn verantwoordelijkheid hing zwaar op zijn schouders terwijl hij zich de mogelijke gevolgen van zijn acties realiseerde. De tijd drong en Dave wist dat hij snel een beslissing moest nemen als hij een kans wilde maken om hieruit te komen.
Terwijl zijn angst toenam, realiseerde Dave zich eindelijk de ernst van zijn fout. Hij was verdwaald, gedesoriënteerd in de labyrintische duisternis en de batterij van zijn telefoon was bijna leeg. De tijd drong en hij kon het zich niet veroorloven in paniek te raken. Hij moest kalm en geconcentreerd blijven en een weg terugvinden naar het pad waarvan hij was afgedwaald voordat het te laat was.