Met een bonzend hart en een door angst benevelde geest sprintte Dave door het doolhof van kronkelige buizen en stinkend water. Hij struikelde en struikelde, maar hij dwong zichzelf door te gaan, gedreven door de meedogenloze achtervolging van een onzichtbaar roofdier. De geluiden van opspattende voetstappen en gehaaste ademhaling weerklonken door de nauwe tunnels en naderden hem met de seconde. Dave’s gedachten werden in beslag genomen door één wanhopig verlangen: ontsnappen voor het te laat was.
Met adrenaline die door zijn aderen gierde, rende Dave door de schemerige tunnels, zijn ogen de troebele omgeving aftastend op zoek naar een uitweg. Elke stap die hij zette weerklonk tegen de muren en versterkte zijn toenemende angst. Het knagende gevoel van hulpeloosheid werd alleen maar erger toen hij iets hoorde glibberen in de schaduwen achter hem, dat met de seconde dichterbij kwam. Dave wist dat hij in beweging moest blijven, maar het besef dat hij het er misschien niet levend vanaf zou brengen, deed de rillingen over zijn rug lopen.