Toen Dave uit de duisternis van het riool kwam, zag hij het felle licht van de koplampen van de brandweermannen. Ondanks zijn opluchting dat hij gered was, zette hij zich schrap voor een uitbrander. De boze stemmen van de brandweermannen weerklonken in zijn oren toen ze hem kastijdden voor zijn dwaasheid. Hij hing beschaamd zijn hoofd, wetend dat ze gelijk hadden. Maar toen hij begon uit te leggen wat hem in het riool was overkomen, veranderde hun blik van woede in schok. Ze luisterden vol ongeloof toen hij zijn schrijnende beproeving vertelde en Dave besefte dat zijn ervaring verre van gewoon was geweest.
De brandweerlieden erkenden het immense risico om nog iemand het verraderlijke riool in te sturen en concludeerden dat ze alternatieve methoden moesten zoeken om de pijpen te inspecteren. Dave haalde opgelucht adem over zijn wonderbaarlijke ontsnapping, maar werd ook overmand door schuldgevoelens omdat hij zichzelf en anderen roekeloos in gevaar had gebracht. Hij besefte dat hij verantwoordelijkheid moest nemen voor zijn daden en in de toekomst betere keuzes moest maken.