Nadat de reddingsoperatie voorbij was, begonnen de mensen die zich rond de regenpijp hadden verzameld zich te verspreiden, hun nieuwsgierigheid gewekt door de gebeurtenissen die zich hadden ontvouwd. Terwijl ze wegliepen, kon Dave ze onder elkaar horen fluisteren, speculerend over wat er in de duistere diepten van het riool had plaatsgevonden. Sommige theorieën waren vreemder dan andere – er waren er die geloofden dat de bemanning een wezen uit de diepte was tegengekomen, terwijl anderen stelden dat ze gewoon verdwaald waren. Ondanks de verschillende interpretaties was één ding duidelijk: over de gebeurtenissen van die dag zou nog lang worden nagepraat.
De zoekploeg was niet in staat om zich te verantwoorden voor één van henzelf, wat een diep gevoel van onbehagen en verwarring onder de leden achterliet. Ondanks het gebrek aan informatie, konden ze het knagende gevoel niet van zich afschudden dat er wel eens iets vreselijks met hun collega gebeurd zou kunnen zijn. Ondertussen zat de trouwe Duitse herder waakzaam bij de ingang van de regenpijp, alsof hij de wacht hield op een teken van hun vermiste metgezel. Naarmate de nacht vorderde, werd het gevoel van onzekerheid alleen maar voelbaarder.