Jacob kwam wankelend overeind en hield de dikke tak vast als een reddingslijn. Zijn stem barstte van de rauwe emotie toen hij schreeuwde: “Je kunt deze dieren geen pijn blijven doen! Dit verdienen ze niet!” Hij hief de tak naar de reiziger, zijn handen trilden maar zijn vastberadenheid was onwankelbaar.
De reiziger liet een wrede lach horen, een spottend geluid dat weerklonk op de open plek. “Ga je me daarmee tegenhouden?” snauwde hij, terwijl hij naar de tak gebaarde. “Zielig. Je hebt zojuist je eigen doodvonnis getekend, dwaas. Denk je dat je hier levend vandaan komt?”