Haar hand trilde toen ze de autodeur opende. Grind kraakte onder haar schoenen, elke stap sleepte met aarzeling. De ogen van de hond, goud glimmend in het stervende licht, volgden elke beweging van haar. Hij bewoog niet en knipperde niet met zijn ogen. Zijn lichaam trilde, verscheurd tussen schrik en toewijding.
Dichterbij gekomen zag Tina de deken duidelijker. Het was geen losse stof die aan de kant was gegooid. Het was gewikkeld, ingestopt, gebundeld. Alsof iets kleins was ingepakt voordat het in de greppel werd gelegd. De bult eronder rees en daalde, zwakjes, op het ritme van breekbare ademhalingen.