Tina’s polsslag piekte, de lucht haperde in haar keel. Ze kon alleen maar aan een baby denken. Hier achtergelaten, achtergelaten om te sterven, alleen bewaakt door deze wanhopige hond. Haar verstand bestreed de gedachte, maar haar zintuigen schreeuwden iets anders. De grootte, de vorm, de vage geluiden – het was allemaal ijzingwekkend duidelijk.
Haar knieën werden slap. Ze deed haar auto op slot en wankelde naar voren. Ondanks haar eerdere bedoelingen kon het haar niet langer onverschillig laten. Dit was geen keuze meer. Als die bundel bevatte wat ze dacht, konden seconden het verschil betekenen tussen leven en dood.