Langzaam stak ze haar hand uit. De hond reageerde onmiddellijk en sloeg zijn tanden op centimeters van haar vingers. Tina gilde en deinsde achteruit. Maar toch liet hij de deken niet los. Hij zette zijn poten steviger neer, zijn lichaam kwam dichterbij, zijn gegrom trilde als een levende barrière.
Haar borstkas zwol aan, paniek klauwde in haar ribben. Ze kon de beelden die zich vormden niet van zich afschudden. Ze herbeleefde de verhalen die ze had gelezen over baby’s die in steegjes waren achtergelaten en kinderen die voor de deur waren achtergelaten. Zou dit een van die nachtmerries kunnen zijn? Een leven weggegooid, overgelaten aan het lot? Haar hart bonkte pijnlijk.