Het gepiep kwam weer. Ze bevroor, zich inspannend om te luisteren. Was het echt een baby? Of verdraaide haar geest de geluiden in wat ze vreesde? Het maakte niet uit. Als er ook maar een kleine kans was, kon ze niet riskeren het mis te hebben.
Ze scande de greppel, op zoek naar tekenen van iemand anders. Er was geen kinderwagen, tas of briefje. Alleen de bundel trilde lichtjes onder het gewicht van de hond. De avondlucht sneed koud over haar armen. Als er een baby was, begon de tijd te dringen.