Die ochtend had Tina dezelfde route genomen die ze altijd nam, met haar koffiekopje in haar ene hand en haar draagtas op haar schouder. De weg was stil op een enkele gestalte in de greppel na: een smerige hond die over iets donkers gebogen zat.
Eerst had ze het nauwelijks in de gaten. Zwerfhonden waren niet ongewoon, maar deze zag er haveloos uit, er ontbraken stukken vacht, ribben waren vaag zichtbaar. Hij lag strak om een deken heen gekruld, met zijn neus diep ingegraven, alsof hij iets verborg of wanhopig probeerde zichzelf te verwarmen.