“911, wat is uw noodgeval?” De kalme stem van de centralist brak door de ruis. Tina slikte hard, haar stem versplinterde. “Ik denk dat er een baby is. In een deken. Aan de kant van de weg. En een hond… hij laat niemand in de buurt komen. Stuur alsjeblieft snel iemand.”
De toon van de centralist was vast, geoefend. “Mevrouw, blijf kalm. Kom niet meer dichterbij. Agenten en de dierenbescherming zijn onderweg.” Tina hield de telefoon zo stevig vast dat haar knokkels verbleekten. Haar knieën trilden, maar ze knikte alsof de onzichtbare stem haar in bedwang kon houden.