Tina drukte haar handpalmen tegen haar slapen en vocht tegen de drang om zich naar voren te haasten. Ze wilde de deken terugtrekken om een einde te maken aan de kwelling van het niet-weten. Maar angst hield haar voeten vast, de waarschuwing van de centralist weerklonk: bemoei je er niet mee, maak het niet erger.
Minuten kropen als uren. De avondlucht koelde af, een kou streek over haar armen en versterkte de urgentie. Als er een baby binnen lag, kon onderkoeling al toeslaan. Ze sloeg haar jas strakker om zich heen, alsof ze probeerde het kleine, hulpeloze leven te beschermen tegen de kou.