De hond jankte weer en viel toen plotseling stil. Tina kneep haar ogen dicht, haar hart bonkte. Onder de deken verschoof iets. Een klein ledemaat drukte kort tegen de stof voordat het losschoot. Een poot, teer en trillend, met nauwelijks gevormde klauwen. Niet menselijk. Niet wat ze verwachtte.
Haar adem stokte. Het was zo klein, zo fragiel, haar hersenen probeerden het te begrijpen. Had ze de kreten verkeerd gehoord? Had ze een nachtmerrie gesponnen van schaduwen en zenuwen? Twijfel kroop naar binnen en knaagde aan de zekerheid die haar angst had gevoed.